‘Mevrouw, u moet mij gewoon vertrouwen’, zei de dokter

Milena Babovic laat in haar column zien dat een gedegen registratie- en opleidingssysteem, zoals wij dat in Nederland kennen, niet altijd een vanzelfsprekendheid is. Onlangs werd haar dochter onverwacht opgenomen in een buitenlands ziekenhuis en ze moest toen vertrouwen op de vakbekwaamheid van een onbekende arts.

De kerstvakantie heb ik heerlijk skiënd en met familie in Montenegro doorgebracht. Helaas werd mijn dochter ziek, na drie nachten overgeven en buikpijn toch maar even naar de SEH. Een klein streekziekenhuis, met meerdere gebouwen met afbrokkelende gevels. Na onderzoek door een kinderarts kreeg ik te horen dat het waarschijnlijk een blindedarmontsteking was. Gelijk door naar chirurgie. De chirurg is een vriendelijke man, rond de zestig, had een nachtdienst achter de rug en wilde net naar huis. Hij onderzocht mijn dochter en kwam tot de diagnose blindedarmontsteking. ‘Weet u het echt zeker?’, ‘Wat betekent dat ?‘, ‘Moet ze geopereerd worden?’. Hij keek me verbaasd aan. ‘Mevrouw, waar komt u vandaan? Hij was overduidelijk niet aan zoveel vragen gewend en vatte het misschien op als een kwestie van wantrouwen. ‘ U moet mij gewoon vertrouwen’, zei de dokter. ‘Ze krijgt een infuus en antibiotica, blijft op de afdeling en we wachten af. Morgen besluit ik of ik ga opereren’. En hij ging naar huis. Iemand ‘gewoon vertrouwen’ is makkelijker gezegd dan gedaan. Toch maar even op internet kijken of het gebruikelijk is om bij een blindedarmontsteking af te wachten. Het moet niet gaan barsten. Na veel gegoogle werd ik er niet geruster op. En hoe zit het met de competenties van deze arts? Zijn er wel herregistratie-eisen voor specialisten in Montenegro? Met zijn werkuren zal het wel goed zitten, maar volgt hij ook deskundigheidsbevordering en is er een vorm van intercollegiale toetsing? Na wat zoekwerk vond ik een regeling over herregistratie, waaruit blijkt dat specialisten voor herregistratie minimaal 120 uren deskundigheidsbevordering per zeven jaar moeten hebben gevolgd. Aanzienlijk minder dan in Nederland, maar in ieder geval wel ‘iets’… en het is maar een blindedarmontsteking.

In de ‘zusterkamers’ wordt gewoon gerookt, er is geen warm water in de douches en de schoonmaak is erg oppervlakkig.Milena Babovic

Tijdens twee dagen in het ziekenhuis heb ik veel zaken gezien die in Nederland echt passé zijn. In de ‘zusterkamers’ wordt gewoon gerookt, er is geen warm water in de douches en de schoonmaak is erg oppervlakkig. Wat ook opvallend was, is het ‘vanzelfsprekende vertrouwen’ dat patiënten in de chirurg hadden. De patiënten op de afdeling waren vol lof over de chirurg, volgden zijn adviezen op zonder vragen te stellen en toonden daadwerkelijk vertrouwen in zijn oordeel en deskundigheid. Ik vond het voor de verandering mooi om te zien. Dat stelde mij ook gerust. Eenmaal terug in Nederland besef je dat ondanks de eerste plaats van Nederland op de Europese ranglijst van de EHCI, een gedegen registratie- en opleidingssysteem het vertrouwen in de arts alles behalve een vanzelfsprekendheid is. En was mijn vertrouwen in de Montenegrijnse arts gerechtvaardigd? Mijn dochter knapte na twee dagen op, had geen buikpijn meer en we konden weer terugreizen.